—Begira. Ez dakit nondik zatozten, edo zer arraiotan aritzen zareten, eta ezta ere nola dakizuen hori guztia nire iraganari buruz. Baina sumatu behar nuen zuen CQI altuagatik garro asko zenituztela leku garrantzitsuetan, eta ikusezinak izatea bilatzen zenutela soilik. Benetako aberatsen zorioneko anonimatua —baietz dio buruarekin, konplizitate berri bat bilatzen.

—Egiaz, ez nuen puntu honetara iritsi nahi gure elkarrizketa adeitsu honetan. Egia esan, Monica eta ni familia oso diskretua gara, zuek bezala —elkarrizketaren hasierako tonu atsegina berreskuratuz zuzentzen du tonua—. Nire emazteak arrazoi du anfitrioi penagarria naizela dioenean… Antsietatea sortzen dit, badakizue? —dio lotsaz—. Agian hobe izango da bakoitza bere etxean bizitzea, ez duzue uste? Ziur urbanizazio eder honetan zuen bizitza eroso berriez gozatu nahi duzuela.

—Ondo pentsatuz… Zergatik zapuztu ametsetako bizitza hau trapu zikinak azaleratuz? Isilik egon gaitezen, ezta? —nabarmentzen du, eskua luzatzen duen bitartean—. Edo argitxo urdindun auto madarikatu horiek etorriko dira azkenean. A ze zalaparta egiten duten, dedio!